Żeń-szeń jest to gatunek byliny z rodziny araliowatych. Inna nazwa to wszechlek lub ginseng. Rośnie dziko i uprawiany jest w Korei, Japoni, Chinach. Rośnie dziko również w Stanach Zjednoczonych. Polska nazwa żeń-szeń została zapożyczona z języka rosyjskiego, a pochodzi od chińskiej nazwy "renshen" czyli człowiek korzeń. Jego kłącza są podobne do sylwetki człowieka. W Europie jest znany dopiero od 400 lat, w Chinach od 4 tysięcy lat. Roślina ta jest dość trudna w uprawie, poniewaz ma bardzo specyficzne wymagania klimatyczne. Obejmuje 6 gatunków roślin wieloletnich,ale najbardziej znany jest Panax ginseng. Lecznicze własciwości żen-szenia są znane na całym świecie, ale w Korei i Chinach uwazane są wprost za panaceum na wszystkie choroby.
Kształt rośliny jest bardzo zmienny, uzależniony od wieku rośliny.
Początkowo roślina tworzy tylko jeden liść a dopiero po 10 latach żeń- szeń rozrasta się w przyziemną rozetę o wielu liściach
Łodyga rośnie do 50 cm, wewnątrz jest pusta a w górnej części wyrasta jeden pięciolistny okółek.
Kwiaty białoróżowe lub seledynowe
Owoce podobne do jagód, jaskrawoczerwone, w środku najczęściej ma dwie pestki o średnicy 4-5 mm.
Korzeń jest to kłącze jasnokremowe lub popielate o małej ilości korzeni, słabo rozgałęzine. Korzeń jest używany jako część lecznicza.
Najcenniejszy to biały korzeń. Uczeni odnależli w nim prawie 200 substancji. Niektóre z nich mają zdolność lepszego zaopatrywania narządów w tlen.
W rezultacie wzrasta zdolność organizmu do większego wysiłku fizycznego i umysłowego.
Nie należy łączyć z kofeiną, lekami przeciwzakrzepowymi, przy długim stosowaniu wysokich dawek mogą wystąpić dolegliwości żołądkowe lub nadmierne pobudzenie. Nie wolno zażwać przy wysokim ciśnieniu tętniczym, bezsenności, astmie oraz w ciąży bez zalecenia lekarza
Niektóre preparaty mogą różnić się pod względem siły działania , należy więc ostrożnie rozpoczynać kurację.
Najprostsza forma kuracji, to żucie wysuszonych korzeni, przeciętnie 1-3 gramów w ciągu dnia. Najlepiej zażywać w dwóch dawkach po posiłkach.